Prędko zerwałem się na nogi po ostatniej zaprezentowanej akcji. Wiedziałem, że teraz będę mógł rozliczyć Andersona za każde krzywdy, które mi wyrządził. Przykucnąłem przy jego głowie i zacząłem wyprowadzać uderzenia z pieści w ów cześć ciała. Sędzia kierując się przepisami odciągnął mnie po chwili. Spojrzałem w stronę Ash, która od tej chwili była spokojniejsza. Rywal wyjątkowo szybko ocknął się, więc zacząłem ponownie okopywać jego ciało. Tym razem jednak sędzia nie musiał interweniować. Złapałem agresora za rękę, a następnie wykręciłem ją oraz ciągnąłem do góry. On pod wpływem bólu wstał na chwiejne nogi. Gdy tylko puściłem jego kończynę wykonałem Kick Combo. Wiedziałem, że teraz nastał mój czas. Nie mogłem jednak wpaść w euforie, gdyż Anderson w każdej chwili mógł się przebudzić i odzyskać pozycję w ringu. Gdy Kenneth znalazł się na kolanach, wykonałem dwa nieprzyjemnie kopnięcia w klatkę piersiową. Wzbudziło to jednak tylko chęć podniesienia się na nogi, i gdy tak się stało, objąłem go jedną ręką za szyję i wykonałem STO.

Spojrzałem z uśmiechem na twarzy na Andersona. W głowie miałem masę pomysłów na dalszą część pojedynku. Pomogłem podnieść się rywalowi a następnie jednym ruchem wyzbyłem się go z ringu. Poszedłem w ślady oponenta i również wyszedłem z kwadratowego pierścienia. Kenneth ciągle leżał na posadzce koło ringu, natomiast ja spod ringu wyciągnąłem czarne, metalowe krzesełko. Oplotłem je wzrokiem a następnie wyprowadziłem trzy potężne uderzenia w plecy rywala. Anderson zwijał się z bólu na ziemi, natomiast ja wykonywałem każdy punkt mojego planu. Wsadziłem jego prawą nogę między krzesełko. Rozglądnąłem się jeszcze w poszukiwaniu drugiej broni. Wyciągnąłem zatem drugie krzesełko i z premedytacją uderzyłem o prawą nogę rywala. Potłuczonego rywala wrzuciłem ponownie do czterech pierścieni. Tam wykonałem Russian Legsweep na rozłożone krzesełko. Ash coraz to mocniej dopingowała moją osobę. Podniosłem przeciwnika na równe nogi. Anderson wyraźnie utykał na prawą nogę, więc wiedziałem, że jestem już w ostatnim etapie pojedynku, jednak czy mam rację? Po chwili wykonałem Mokey Flip'a. Rywal przeleciał przez cały ring i wylądował w narożniku.

Gdy tylko rywal wstał na nogi, ja wybyłem z miejsca i wykonałem na nim Tilt – A – Whirl DDT. Rywal nie doznał jeszcze ani chwili na odpoczynek. Zaczął ciężko oddychać i czołgać się do lin. Ja ze spokojem podszedłem do niego i chwyciłem za głowę. Szarpiąc ją do góry, podniosłem Andersona na nogi. Od razu przechwyciłem jego głowę i wykonałem Snap Suplex. Mogłem teraz złapać oddech, co też uczyniłem. Po chwili jednak przeszedłem do dalszej ofensywy. Złapałem rywala i na środku ringu zapiąłem Koji Clutch!

Ehh.. dałem się złapać w submission Gabriela, to jednak nieważne, gdyż - używając swej ogromnej palety umiejętności - mogę z niego bezproblemowo wydostać. Jego głowa jest bardzo blisko jego łokcia, co też wykorzystuję, zadając mu kilka ciosów właśnie z tejże części ciała, to jednak leciutko osłabia uchwyt. Następnie łapię za jego nogę oplatującą jego ręczny uścisk. I - pomagając sobie również głowę - spróbowałem wypchać ją nad moją łepetynę. Będąc silniejszym od Gabriela, powinno mi się to udać. Jego dolną kończynę wyniosłem rękoma na tyle daleko, że zerwała również uchwyt ręczny, którym TT Champ mnie dusił. Wstawszy, wykonałem szybkiego knee dropa na twarz Justina!

Nagle obraz na titatrionie zaczyna się zmieniać, bo zamiast nieruchomego tła LOW, pojawił się obraz z kamery nadawany z pokoju lekarskiego. Kto pojawia się na telebimie? HERO! Publika szaleje , a zawodnicy niezbyt wiedzą o co chodzi.

Hero: Hej Ken! Mam nadzieję ,że nie przeszkadzam Ci za bardzo co? Walczysz teraz? Przepraszam, że przeszkodziłem… - powiedział złośliwie bohater wywołując cheer publiczności. – Kilka minut temu leżałem jeszcze na łóżeczku pana doktora. Wyobrażasz sobie? Powiedział mi, że mógłbym mieć wstrząs mózgu gdybym przyjął coś jeszcze… Szczerze? To tak naprawdę nie był lekarz. Bohatera przecież nic nie powstrzyma prawda LOW UNIVERSE? – Kolejna fala cheeru rozległa się na arenie – ale może przejdźmy do rzeczy. Chwilę przed moją wizytą u lekarza sprawiłeś mi niezłe manto. Szkoda tylko, że nie byłem przygotowany… Choć w sumie to do Ciebie podobne. Teraz to ja mam dla Ciebie niespodziankę Anderson. Przygotowałeś się?

Gdy Bohater Publiczości odwracał uwagę sędziego, publika przy komentatorach zaczęła piszczeć. W stronę barykady, z krzesełkiem w dłoni, zaczął biec zamaskowany facet w bluzie SSG. Komentatorzy zaraz zaczęli spekulować: kto to? Co tu robi? Czemu ma maskę? I chyba nie będzie tylko obserwatorem, skoro ma krzesło. Zgrabnym ruchem przeskakuje nad barykadą - widać, że jest high-flyerem. Sędzia dalej go nie widzi, pomimo krzyków fanów oraz komentatorów. Nawet Ashley zaczęła ostrzegać swojego podopiecznego, ale było na to za późno. Na twarzy Hero widać uśmiech, gdy ten wkracza do ringu i uderza z krzesła w potylicę sędziego! Ten spływa nieprzytomny po linach - Gabriel i Anderson od razu na niego spojrzeli. Jednak nie przygotowali się na to, co stanie się dalej. Szybki Chair Shot na głowę Gabriela, ten pada.

Hero: Andy jak widać nie tylko ja nie lubię takich osób jak Ty. Sprawienie abyś przegrał ten pojedynek byłoby zbyt proste. To ma być dla Ciebie lekcja… Lekcja ,którą na zawszę popamiętasz! Ale gdzie moje maniery… Muszę Ci pozostawić prawo wyboru. Albo wyjdziesz teraz z ringu i rozwiążemy to co zaczęliśmy albo… spotka Cię niespodzianka!

Publika oszalała natomiast sam Ken miał nietęgą minę. Jedyna myśl, jaka zakołatała mu się w głowie - ten spaślak załatwił sobie wsparcie. Najpierw dla zmyłki poszedł w stronę lin , ale zaraz po momentalnym zwrocie,  od razu zaczął biec w stronę zamaskowanego zawodnika, w celu wykonania Clothesline.

Hero: Andy… To był zły wybór…

Jednak nieznajomy uchyla się, upuszczając krzesełko - to daje mu możliwość wykonania Dropkicka na plecy Mistera! Dupek upadł na matę, a nieznajomy zaczął się śmiać - niektórzy fani już coś podejrzewają. Rozkłada krzesełko i czeka, aż jego tymczasowy rywal wstanie. Na swoje nieszczęśnie wstanął plecami do zamaskowanego, co pozwala mu na... EVIL SUPLEX na rozstawione krzesełko! Większość kibiców zna ten ruch. Po całym zajściu zamaskowany zawodnik wziął do ręki mikrofon i wydarł się w stronę publiki – I'M BACK! - po czym na koniec mocno uderza mic'em w potylicę Andersona. Niesamowity cheer wybuchł na sali - to była przepiękna akcja na miarę GGM! Teraz czekają, jak skomentuje to Hero.

Hero: Fani LOW? Podobała się niespodzianka? To dobrze. Wracaj na zaplecze stary , musimy coś obgadać… – i obraz z kamery znikł pozostawiając 2 nieprzytomnych zawodników w ringu. Obaj byli ledwo żywi , a sędzia powoli wstawał.

________________________________________________________________________________________
P.S. Wszystko jest ustalone z ArFF i zawodnikami tego pojedynku , proszę sędziego o zasądzenie ostatecznego KŁ po tym ataku

Jeszcze przez kilka minut leżał na macie i wpatrywałem się w czarny sufit. Próbowałem uspokoić swój oddech, jednak wciąż moja klatka piersiowa ruszała się w bardzo szybkim tempie, w górę i w dół. W głowie miałem poplątanie myśli. Żadne odgłosy nie dochodziły do mnie. Spojrzałem błagalnie w stronę Ashley, która przerażona tym incydentem stała bez ruchu. Wziąłem głęboki wdech i uniosłem zaciśniętą pięść w górę. Nagle w oczach pojawiła się iskierka nadziei. Wszystko stało się realne. Ze wszystkich stron było słychać cheer, wymierzony właśnie w moją osobę. Zamiotłem ring wzrokiem, by móc odnaleźć się w czterech „ścianach”. Czułem jak moje ciało drętwiało. Doczłapałem się do pobliskich lin, dzięki którym dźwignąłem się na obolałe nogi. Pot zalał już całą matę ringową. Oboje byliśmy bardzo zmęczeni, jednak to tylko wzbudzało podekscytowanie u widzów. Gdy dostrzegłem, że Anderson otworzył w pełni oczy, spodziewałem się, że za chwilę będę mógł spojrzeć mu w oczy. Byłoby to błędem, który mógłby przeważyć o losach pojedynku na jego korzyść. Rywal znalazł się wyjątkowo szybko w pozycji klęczącej. Z wyraźnym skupieniem na twarzy ruszyłem w jego stronę. Będąc już koło jego zmęczonego ciała wymierzyłem mu dwa kopnięcia, po których zniżył swój tułów do maty. Wiedziałem, że zyskałem trochę czasu. Musiałem jednak go wykorzystać w stu procentach, gdyż każdy błąd gra na moją niekorzyść. Każdy ruch przemyślałem dokładnie. Chwyciłem oponenta w mocnym ddt clutchu. Dwoma szarpnięciami postawiłem go na drętwe nogi. Czas leciał nie ubłagalnie. Czułem, że z każdym ruchem tracę coraz więcej sił. Nie potrafiłem jednak opisać dokładniej co się ze mną dzieje. Dwoma potężnymi uderzeniami z pięści w czaszkę złagodziłem napięcie w ringu. Wszystko wydawało się takie proste, a trudne zarazem. Gdy Anderson wyprostował swój tułów, od razu złapałem go za prawe ramie i stanowczym ruchem wykonałem STO! Publiczność wstała z miejsc widząc akcję, która mogła być kończąca. Jednakowoż Justin tylko przetarł czoło i posuwistym ruchem powędrował do narożnika. Wiedział, że czas ucieka, dlatego też błyskawicznie znalazł się na szczycie narożnika. Wymienił jeszcze tylko spojrzenie z panną, która zdenerwowana oczekiwała końca pojedynku. Uniósł ręce ku górze i wybił się z miejsca wykonując 450° splash!! Po czym pin… 

Słowa liczone w Word'ie, więc mogłem się o kilka słów rypnąć : /

Macie wpier.ol bo muszę sędziować kończące kto ładniej które oba wypadły zaajebiście! Post Banana był mroczny, ładnie wszystko opisane, gdzie nic nie działo się spontanicznie. Każda sekunda była rewelacyjnie opisana. U Hikaru było podobnie, jednak nie było u ciebie już tego klimaciku grozy który tak bardzo lubię... Hikaru, nie musiałeś dawać tych ramek oraz gifów, ale jak chcesz. W końcu liczy się jakość, nie ilość i wygląd. Przejdźmy do rzeczy... No kur.a! Bez kitu, macie wpier.ol od całej mojej gangsty z osiedla -.- Nie mogę wybrać posta, bo są one na tyle biste... A dobra, jakoś to wybiorę O.o Zwycięzcą jest...




















































































































Remis! ;o



































































Dobra, tak na serio...







Winner is the match via pinfall is... Justin Gabriel!

Hikaru, nie bij mnie ;o Po prostu post Banana był lepszy...